Συνέβαινε σπάνια… αλλά απόψε οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Απόγευμα Σαββάτου, στα μέσα του Σεπτέμβρη, με το ψιλόβροχο να ποτίζει τη διψασμένη γη και να διώχνει τη σκόνη από τα φύλλα των δέντρων. Οι μυρωδιές, από την αναγέννηση της φύσης, έμπαιναν απ’ την ανοιχτή τζαμαρία στο σαλόνι του Μίστερ Κλοκ. Τέτοιες στιγμές λατρεύει να κοιτάζει το πάρκο, καθισμένος στην πράσινη καπιτονέ μπερζέρα και να απολαμβάνει ένα καλό κονιάκ. Και πόσο τον βόλεψε που τελικά η κυρία Δάφνη – η γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού – δεν μπόρεσε να έρθει εκείνο το απόγευμα. Ο Σεπτέμβρης ήταν – για την αστυνομία τουλάχιστον – ένας ήσυχος μήνας. Μία ληστεία σε φαρμακείο, κάποιες κλοπές αυτοκινήτων και ένας καυγάς μεθυσμένων που κατέληξε στα επείγοντα. Ένα τέτοιο απόγευμα, τόσο ήσυχο, τόσο ατμοσφαιρικό και δίχως κάτι σημαντικό να απασχολεί το μυαλό του, ο ντεντέκτιβ αποκοιμήθηκε στην πολυθρόνα του…
Όταν ξύπνησε η βροχή είχε σταματήσει όμως ο γκρίζος ουρανός υποσχόταν πως θα υπάρξει και συνέχεια. Έκλεισε το παράθυρο και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Άκουσε αμυδρά τον ήχο του τηλεφώνου και μόλις τελείωσε πήγε στον τηλεφωνητή για να ακούσει το αποθηκευμένο μήνυμα. Από λάθος, έπαιξε πρώτα το μήνυμα της κυρίας Δάφνης.
– Μίστερ Κλοκ, συγχωρέστε με, δεν θα μπορέσω να έρθω σήμερα. Με επισκέφτηκε η εγγονή μου και θα μείνω μαζί της να παίξουμε κρεμάλα.
Και μετά ακούστηκε το μήνυμα από το αστυνομικό τμήμα:
– Μίστερ Κλοκ, βρέθηκαν τα κλεμμένα αμάξια. Ο αρχηγός σας ζήτησε οπωσδήποτε. Θα είναι στην πόρτα σας ένα περιπολικό σε λίγα λεπτά. Να είστε έτοιμος. Σας ευχαριστώ.
Δεν καταλάβαινε γιατί ήταν απαραίτητη η παρουσία του όμως δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά έφτασε το περιπολικό και κατευθύνθηκαν βόρεια, προς το δάσος των πεταλούδων .
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν έφτασαν στο ξέφωτο του δάσους. Τα χρώματα της φύσης ήταν απερίγραπτα όμορφα, παρά το λιγοστό φως.
«Θα έπρεπε να απολαμβάνω έναν περίπατο σε αυτό το δάσος και όχι να βρίσκομαι εδώ για ένα μάτσο κλεμμένα παλιοσίδερα» παραπονέθηκε ο Μίστερ Κλοκ στον αστυφύλακα που τον συνόδευε αλλά εκείνος έκανε πως δεν τον άκουσε.
Μπροστά του ήταν αραδιασμένα οκτώ αυτοκίνητα και πριν πλησιάσει αρκετά κοντά ένιωσε ένα χέρι να τον τραβάει από το μπράτσο. Ο Αύγουστος , ο αρχηγός της αστυνομίας, τον πήρε παράμερα και με βλέμμα ανήσυχο του έδωσε ένα μικρό, λευκό χαρτί διπλωμένο στα δύο που βρέθηκε σε ένα από τα αμάξια. Όταν το άνοιξε σταμάτησε ο χρόνος. Ο ντεντέκτιβ κοκάλωσε και το μυαλό του ταξίδεψε λίγους μήνες πριν, σε ένα πολύ αγαπημένο του πλάσμα, στην βαφτιστήρα του, την μικρή Αλίκη… Ένας παλιός «φίλος» έκανε πάλι την εμφάνισή του. Στο χαρτί δεν υπήρχε κάποιο μήνυμα ή κάποιος γρίφος, τίποτα άλλο παρά μόνο ένα σκίτσο:
Ο Αύγουστος φοβόταν μήπως κινδύνευε και πάλι η κόρη του. Μια δεύτερη απαγωγή θα τους ισοπέδωνε όλους. Ζήτησε από τον Μίστερ Κλοκ την γνώμη του και σχεδόν ικετευτικά, περίμενε να ακούσει από το στόμα του πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Αλίκη. Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής που όμως στον αρχηγό φάνηκαν αιώνας.
«Αγαπητέ μου Αύγουστε, μπορείς να ηρεμήσεις. Αυτό δεν έχει να κάνει με τη μικρή μας… Δυστυχώς όμως και πάλι κινδυνεύει κάποιος απ’ αυτόν τον απαίσιο, τον διεστραμμένο, τον… τον Χάνγκμαν…»
Ο ντεντέκτιβ ήταν σίγουρος πως έπαιζε μαζί τους. Ένα τέτοιο άρρωστο μυαλό αντλεί ευχαρίστηση από τον τρόμο και τον πανικό που δημιουργεί. Νιώθει ικανοποίηση πιστεύοντας πως είναι ο άρχοντας του παιχνιδιού. Δεν είχε όμως σκοπό να τον αφήσει, ούτε ένα λεπτό ακόμα, να νιώθει έτσι. Γύρισε βιαστικά και ζήτησε την λίστα με τα στοιχεία των αυτοκινήτων. Σε πέντε λεπτά την κρατούσε στα χέρια του και μελετούσε το κάθε στοιχείο με μεγάλη προσοχή. Εστίασε το ενδιαφέρον του όμως στις πινακίδες: 2001 ΕΤΡ, 3110 ΤΙΑ, 4623 ΑΠΤ, 1973 ΤΟΜ, 2312 ΥΝΟ, 7834 ΑΝΟ, 2431 ΕΚΑ και 8836 ΟΒΟ.
Είχε νυχτώσει πια όταν ο Μίστερ Κλοκ σήκωσε επιτέλους το κεφάλι του και με ανακούφιση, απευθύνθηκε στους αστυνομικούς:
«Γρήγορα!! Φέρτε προβολείς και σκύλους!! Πάμε να πάρουμε την κυρία Δάφνη!!!!»
Πού βρισκόταν λοιπόν η οικιακή βοηθός του Μίστερ Κλοκ;